Beðið fyrir mér...

Það var í mars 2004 að maður nokkur bað fyrir sálu minni og kollega míns.  Hann sendi mér svo í kjölfarið áritaða bók, sem hann hafði skrifað, að hluta til um misgjörðir sínar en þó ekki allar.  Hann viðurkenndi þó fyrir okkur að hann hafi borið ábyrgð á þeim verknaði, sem hann var - og er - grunaður um, þ.e. morð á forseta lands síns.  Jafnframt sagði hann að hann hafi, eftir að hann fann nýtt líf sitt í Jesú Kristi, að hann hafi friðmælst við alla nema einn í fjölskyldu þess manns, hvers hann bar ábyrgð á morði á og að fjölskyldan hafi fyrirgefið honum syndir hans.

Mér fannst hálfundarlegt að sitja, í mestu makindum, og spjalla við þennan mann um ástandið sem þá varði í heimalandi hans.  Hlusta á lýsingar hans af þeim atburðum, sem urðu til þess að land hans nánast liðaðist í sundur og varð borgarastyrjöld að bráð, sem geisaði í landinu í áraraðir.  Mér fannst þetta, allt saman, hálf súrrealískt m.a. vegna þess að ég hafði heyrt sögu af viðskiptum manns nokkurs, sem ég þekki allvel, við þennan endurborna morðingja.  Sagan var á þá leið að þessi vinur minn, í miðri borgarastyrjöld í landinu, varð á vegi morðingjans.  Hann (morðinginn) stoppaði vin minn og innti hann eftir því hvað hann væri að gera þarna úti á götu, hvort hann vissi ekki af því að það geisaði stríð í landinu og menn gætu átt það á hættu að vera skotnir, eins og ótíndir flækingshundar, ef þeir væru að þvælast svona úti.  Vinur minn, sem eitt sinn var háttsettur í landgönguliði hers BNA (US Marines) vissi að morðinginn, sem þá bar krómaða skammbyssu með perlumóður skepti (já hljómar eins og lýsing úr einhverjum vestra), hafði miklar mætur á og bar ótakmarkaða virðingu fyrir þeirri herdeild svo hann fór að tala við morðingjann um landgönguliðið.  Við þetta róaðist vinur minn talsvert, sagði hann mér, þó enn óttaðist hann um líf sitt og limi enda, þegar þarna var komið, umkringdur skæruliðum, sem allir voru þungvopnaðir draumavopni skæruliðans, hinum rússnesk ættaða Kalashnikov (AK-47).  Er þessi vinur minn og morðinginn höfðu spjallað í dágóða stund, kvaðst vinur minn hafa séð hvar maður einn kom gangandi niður götuna, haldandi á sjónvarpstæki.  Morðinginn spurði manngreyið, sem greinilega var í skæruliðahópi morðingjans, hvar í ósköpunum hann hafi fengið þetta sjónvarpstæki.  Skæruliðinn kvaðst hafa stolið tækinu í raftækjaverslun ofar í götunni.  Við þessa fregn mundaði morðinginn krómskammbyssuna sína og hleypti af henni í höfuð skæruliðans svo hann féll örendur í götuna.  Jafnframt lét hann þau orð falla að enginn af hans mönnum kæmist upp með þjófnað eða aðra glæpi!!  Þarna skyldi leiðir með þessum vini mínum og morðingjanum. 

Mörgum árum síðar, í mars 2004, sat ég svo á spjalli við morðingjann, Prince Yomie Johnson, fyrrverandi hershöfðingja í her Líberíu og núverandi öldungardeildarþingmann, þar sem ofangreindir atburðir áttu sér stað.  Maðurinn, sem hann er grunaður um að hafa myrt var fyrrverandi forseti Líberíu, Master Sergeant Samuel Kanyon Doe (06.05.51 - 09.09.90), sem aftur hafði komist til valda 12 apríl 1980 með því að myrða þáverandi forseta landsins William R. Tolbert Jr.  

Hann bað fyrir mér, blessaður maðurinn, enda endurborinn til nýs lífs í Jesú Kristi.  Þessi bænastund líður mér aldrei úr minni.